Prolog

Życie to historia, każdego z osobna. Jednych jest łatwa i przyjemna.
Drugich zaś trudna i ciężka.

Życie to nasza własna podróż, prowadząca przez góry. Wysokie i niskie. Czasem idziesz pod górkę, a kiedy indziej z niej schodzisz. Napotykasz trudności i ułatwienia. Nie zawsze sobie radzisz, często brniesz dalej, aż wejdziesz na szczyt, innym razem spadniesz i nigdy się nie podniesiesz.

Ludzie są jak morze. Wzburzeni i zarazem spokojni. Są jak przypływ i odpływ. Raz przychodzą, niespodziewanie, kiedy indziej odchodzą, nawet gdy ich potrzebujemy.

Człowiek jest jak wiatr. Ulotny i zmienny, rzadziej stały. Jak wichura gwałtowny
i niespokojny, lub też jak zefir, ciepły i przyjemny.

Miłość jest jak deszcz. Często spada nieoczekiwanie i nagle. Na jednych szybko
i całkowicie, zaś na innych wolno, nie pozwalając rozpoznać, czy to ona. Często przelotna, choć czasem i trwała na tyle, że zalewa całe serce.

Samotność to ogień. Za każdym razem coraz bardziej podjudzający to uczucie. Wypala i niszczy człowieka. Zawsze boleśnie. Pomimo starań jej zatrzymania, często się nie udaje.

Życie, ludzie, miłość i samotność dosięga w pewnym etapie życia każdego człowieka. Często ludzie nie mogą sobie z tym poradzić. Nawet czarodzieje. Czy starczy potrafić rzucać zaklęcia, by pozbyć się problemów, dotyczących człowieka? A może różdżka, zapewnia tylko fałszywe poczucie bezpieczeństwa? Życie nie jest łatwe. Czy aby i każdy musi doświadczyć tego na własnej skórze?

Sama nie wierzę, że DOPIERO teraz dodałam Prolog,

Podczas gdy, on powinien być jako pierwszy.

Jednak dla tych, co jeszcze nie przeczytali mojego bloga, a może chcą się

w najbliższym czasie zabrać się do tego, zachęcam do przeczytania go. 
W zasadzie tym,co są na bieżąco również..

-A